بی همگان

هو

-

امسال در سن بیست و دو سالگی، شب اول محرم، توی تاریکی هیئت، متوجه شدم یکی از بزرگ ترین (و شاید هم بزرگ ترین) نگرانی هایم برای مُردن، ندیدن <محرم> ست. فارغ از وضع خرابی ک در آن دنیا خواهم داشت.

همین ندیدن محرم، سخت ترین عذاب هاست.

بعد از مرگ خاله و دیدن جای خالی اش توی روضه ها و عزاداری های امسال، فهمیده ام که هر آدمی یک روز می میرد! حتی خودم!

اگر یک روزی محرم شد و من نبودم و شما بودید، زیاد به یاد من باشید. که یقینا تمام طول محرم را دلگرفته ام، از دوری.