بی همگان

هو

__

احتمالا نشونه ی خوبی نیست. اما چند مدته، دیگه حوصله ی مراقبت از رابطه هامو ندارم. به حال خودشون میذارم شون. هرطور که میخوان پیش برن. دیگه مثل سابق واقعا انرژی و انگیزه ی وسواس به خرج دادن برای آدما رو ندارم. خیلی بیشتر از قبل دیگرانو از خودم ناراحت می کنم. نه با عمد. که با بی توجهی و سهل انگاری. منی که همیشه مواظب بودم نکنه فلانی و فلانی ازم دلخور بشن. 

اغلب روی دل خودم پا میذاشتم برای شادی و آرامش دیگران. اما حالا با خودم میگم چی دریافت کردی در ازای اون همه محبتی که دادی. همین دو دو تا چارتا. من آدم این حساب کتابا نبودم. 

این «من» زیاد مورد پسندم نیست. اما راستش توان مقاومت م ندارم. بنشینم و صبر پیش گیرم شاید در نهایت خیلی ام به نتیجه بدی نرسیدم!