بی همگان

هو

__

شده حتی گاهی دلم چیزی را طلب کرده، اما از ترس اینکه به خواسته ام دست پیدا نکنم و سرخورده نشوم، در سر نپروراندمش. و کم کم بی خیالش شدم. یعنی گاهی تا این حد ضعیف و بزدل بوده ام.

اما همین دیشب از بزرگی شنیدم که می گفت: آرزو دلیل بر استعداد است. اصلا آرزو سند حقانیت ماست. و هرکس هرچه در دل داشته باشد، برآورده می شود. بدون شک.

پیش تر خوانده بودم "تمنای هر چیز مژدگانی است از حق به وصول آن چیز". اما فقط خوانده و گذشته بودم. چقدر نیاز داشتم به اینکه کسی اینطور مطمئنم کند. دلم را آرام کند. جرأتم دهد. جسورم کند به آرزو داشتن.

حالا هر چند شاید کمی دیر اما در خودم می بینم که آرزوهای بزرگ داشته باشم. بی واهمه از نرسیدن.

_{براستی کسانی که اینطور امید به دل آدم ها روانه می کنند، از نزدیکان خدایند!}