در عالم بچگی اسم پسرم "سهراب" بود

هو

-

 

من اناری را می کنم دانه به دل می گویم 
خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود 

 

 

 

گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست

هو

-

امسال در سن بیست و دو سالگی، شب اول محرم، توی تاریکی هیئت، متوجه شدم یکی از بزرگ ترین (و شاید هم بزرگ ترین) نگرانی هایم برای مُردن، ندیدن <محرم> ست. فارغ از وضع خرابی ک در آن دنیا خواهم داشت.

همین ندیدن محرم، سخت ترین عذاب هاست.

 

بعد از مرگ خاله و دیدن جای خالی اش توی روضه ها و عزاداری های امسال، فهمیده ام که هر آدمی یک روز می میرد! حتی خودم!

 

اگر یک روزی محرم شد و من نبودم و شما بودید، زیاد به یاد من باشید. که یقینا تمام طول محرم را دلگرفته ام، از دوری.

 

 

 

این هیئت است که مرا زنده نگه داشته!

هو

-

همه ی محرم ها باید توی پاییز باشند

که بین این دلگرفتگی ها و خمودگی ها، یک اکسیر عشقی باشد برای زنده کردنم.