که رحم اگر نکند مدعی، خدا بکند

هو

__

 

 

عتاب یار پری چهره عاشقانه بکش!

که یک کرشمه، تلافی صد جفا بکند

 

 

 

 

 

 

در شهر یکی نیست چو چشمان تو خونریز!

هو

 

__

 

قدیم ترها که وبلاگ نویسی هنوز رواج داشت، مثلا یکی از رسم ها این بود که همه برای روز تولدشان مطلبی پست می کردند. 

حالا البته من بعد از حدود دو سال نیامده ام اینجا که بگویم امروز تولدم بود! حال و هوای اینجا همین پریشب که کل صفحه ام را زیر و رو کردم، بدجور به سرم افتاد. خواندن نوشته ها و کامنت های شان، ذوق وبگردی همان روزها را در دلم بیدار کرد. حتی به وبلاگ قدیمی ام در بلاگفا هم سری زدم. البته بعد از کلی پسورد اشتباه وارد کردن و بالاخره یافتن کلید.

دیدم چقدر آن روزها همه چیز را جدی می گرفتیم. چقدر دوستی هامان شوخی شوخی، جدی شده بود. که برخی ش تا همین حالا هم ادامه دارد. بعضی هایمان از پشت همین وبلاگ ها عاشق هم شده بودیم حتی! حالا با همان تعریفی که در آن سن از عشق داشتیم. که مطمئنا برای خودمان قابل احترام بود. چند نفری هم با همین عشق ها، به هم رسیدند و الان زیر یک سقف اند! خوشا به حالشان اگر خوشبختند. خوشا به حال هرکسی که تجربه ای شیرین از عشق دارد. حتی شاید با نرسیدن!

همه ی اینها و بیشتر از اینها که پریشب از فکرم گذشتند، حسرت و افسوسی برایم به دنبال داشت که چرا دیگر توی این شبکه های اجتماعی تازه، نمی شود این حس و حال و اصالتی را که وبلاگ نویسی داشت، پیدا کرد. نمی شود به هیچکس اعتماد کرد و نزدیک شد. فقط باید بهشان لبخند بزنی و قربان صدقه های دروغین بروی. که مبادا از تعداد فالوور ها و ممبر هایت کم بشود!

یا آن روزها ما زیادی ساده بودیم، یا این روزها همه زیادی گرگ اند!

 

 

_{این چند خط را برای همین چند نفری هم که هر روز به اینجا سرمیزنند ننوشتم حتی. نوشتم که امروزم را و حسم نسبت به اینجا و خاطراتم یادم بماند.}