... .

هو

-

سفره ی گورکن خالی ست

کاش می مُردم...!

 

_{- حمیدرضا شکارسری -}

فی فوائد النکاح

هو

-

شاید باورتون نشه! اما نمره های این ترم ِ متاهلی بهتر از ترم های گذشته ی مجردی بود. علیرغم اینکه نسبت به ترم های پیشین وقت کمتری گذاشتم برای درس خوندن. این موضوع وقتی برام شیرین و تسکین دهنده میشه که حرف آدمایی که میگفتن ازدواج با افت تحصیلی همراهه رو یادم میاد.

این حقیقت داره که بعد از ازدواج ساعت های کمتری رو میتونی برای خودت کنار بذاری. اما در کمال ناباوری اون زمان کمی که برات مونده، برکت میکنه و یجورایی کارات ردیف  میشه که نمیفهمی از کجا خوردی!

اصولا اون چیزی که اغلب اوقات باعث میشه ما از کارامون عقب بمونیم، تنها «زمان» نیست. بلکه آرامشه. آرامش روانی و تمرکز. و من به شخصه این دل‌آرامی رو با ازدواج پیدا کردم.

تاکیدم روی کلید واژه ی «ازدواج» هست چون پیش از این هم عاشقی رو تجربه کرده بودم. اما یادم نمیاد خوشی ها و مسکّن هام عمیق و طولانی بوده باشه. و همیشه رگه هایی از تشویش و بی قراری توی دلم بوده. میگم «ازدواج»؛ چون این معجزه فقط و فقط به این واسطه اتفاق میفته.

 

 

آی ای بنفشْ آبی!

چشم هایش / 2

هو

-

البت امیر خان تو این قضیه تقصیراتی نبود، نیگای دختره، عینهو دریبل‌شوتای سلطان، گلش ردخور نداشت، یه‌وقت می‌گفتن علی‌آقا رو یه دسمال کاغذی یازده تا بازیکن آبی رو هولولو. گاهی وقتا پیش میاد آدم نمی‌فهمه از کجاش خورده، وقتی علی‌آقا توپو چِسبوند به تور آبیا، من خودم پشت دربازه واستاده بودم، ناصرخان اصلاً نفهمید توپ از کجاش رد شد تو بمیری...

_{چه کسی امیر را کشت - خسرو شکیبایی(کریم)}

چشم هایش

هو

-

 

: چشمات اذیتت میکنه؟

- نه.

: ولی پدر منو دراورده!

 

 

قربان قدت بگذر و بگذار بمیرم!

هو

-

خسته و خواب آلود و مجبور نشسته باشم پای کتابی که فردا امتحانش را دارم. و هی توی دلم به خودم فحش بدهم که چرا تازه امشب آمدم سراغ کتاب و چطور می توانم پاس ش کنم و کلافه با کلمه های غریبش سر و کله بزنم که بیصدا و ناگهان با یک لبخند روح افزا و عاشق کُش از در وارد بشوی و دلم را طوری بلرزانی که هیچ چیز جز آغوشت آرام ش نکند.. آرامم نکند چیزی، مگر نگاه گرم و سردی دستانت که نشان از طی مسیری دارد که تو را به دیدنم آورده.

با شنیدن صدایت همه در بروند، خستگی هایم. و وقتی بدرقه ات کنم، احساس خوشبختی و آرامش بغلم کند و روی صندلی بنشاندم و سرگرمم کند به درس. به یارای دلگرمی ای که تو هدیه ام دادی.

پسرخاله

هو

-

 

یه روز رفتم نونوایی
نونوا گفت هر کسی اومد
بگو پشت سرت وا نسه،
نون نمی رسه
منم هر کی اومد..
گفتم بیا جلوی من واسا
پشت سرم نون نمی رسه...

خاطره بازی / 1

هو

-

 

----

بودن یا نبودن، مسئله ای نیست!

پنجشنبه, ۱۹ آبان ۱۳۹۰، ۰۲:۲۳ ب.ظ

هو

_______

خیلی که حالم خوش باشد،می نشینم جلوی بخاری، تا در نبودت پشتم به بخاری گرم باشد! جزوه ی نظریه های جامعه شناسی ِ جورج ریترز (این آینه ی دق!) را میگذارم مقابل چشمانم. و «دو خط موازی» را از فایل موسیقی موبایلم انتخاب میکنم و میگذارم روی تکرار که همین طور ساعت ها برای م بخواند و به یادم بیاورد که همیشه اتفاقی که من خواهانش هستم،نخواهد افتاد.

_{هربار که به حال ِ یلدای ِ «اینجا بدون من» فکر میکنم، خنده م میگیره! (حتما اگر بفهمی، میگی تو هیچی از عشق حالیت نیس. راس میگی.)}

----

 

 

_{{ شکلک لبخند زدن به افکار احمقانه ی گذشته. لبخند زدن به چیزهایی هست که نمی دانی. لبخند زدن به اتفاقات خوب ِ آینده که از آمدن شان بی خبری. }}

 

جمعیت ِ خانواده!!

هو

-

خبرهایی شنیدم و یا شاید شنیده باشید مبنی بر جایگزین شدن کتاب ِ سبک زندگی به جای «جمعیت و تنظیم خانواده».

بعد حالا یک زوجی مثل ما که احسان «تنظیم خانواده» با سیاست های کنترل جمعیت را پاس کرده و من در ترم های آینده باید اون کتاب جدیده رو بخونم - با خط مشی ای کاملا متفاوت با کتاب قبلی - ، تکلیف مون چیه واقعا؟!

اصن کی جوابگوی این دوگانگی ارزش هاست آیا؟! این چه وعضشه؟!

کجا واقعا؟!

هو

-

شب های امتحان سال گذشته کجا و این شب های امتحان کجا؟

آن درس نخواندن ها کجا و این درس نخواندن ها کجا؟

اصلا من کجا و اینجا کجا؟!