بی همگان

در برابر بی ادبی ِ آن طلبه ی ملبس ِ جوان ِ جاهل، سکوت نکردم.

از تاکسی که پیاده شدم، عبای شکلاتی رنگش را در دستم گرفتم و با عتاب در چشمانش گفتم که این لباس ِ مقدس به تنت گشاد است! گفتم که حرمت دارد، و تو حق نداری یک تنه به گندش بکشی! و اطرافیانت را بدبین کنی.

.

بماند که گستاخ تر از این حرف ها بود که حتی عذر خواهی کند.

البته که مهم نیست.

همین که چهارتا آدم ِ آماده ی حرف مفت زدن، بفهمند دنیا دست کیست، کافی ست!