بی همگان

هو

_________

مرد بزرگ

از همان موقع که بچه تر بودم،

وقتی می پرسیدند مامانتو بیشتر دوس داری یا بابا، به راحتی می تونستم بگم بابا! اما نمی گفتم. نمیدونم چرا.

و حتی دقیقا نمیدونم چرا بابا رو بیشتر دوس داشتم!

همیشه هم هرکس چند مدت با من رابطه داشت، می تونست متوجه بشه که من چقدر بابایی ام! و چقدر قبولش دارم.

وقتی میای خونه، کسی که همیشه مشتاق شنیدن حرفاته، باباس؛

وقتی میخوای ناز کنی، کسی که بیشتر از همه خریداره، باباس؛

وقتی میخوای شوخی و شیطونی کنی، اونی که پایه س باباس (البته به همراه داداش!)؛

وقتی مریضی، اونی که بیشتر نگرانیشو بروز میده، باباس؛

وقتی از کنکور یا هر امتحان مهم دیگه برمی گردی، کسی که چشماش پر از نگرانی و سواله، باباس؛

وقتی اطرافتو نگاه می کنی و می بینی کسی که یه مرد ِ سالم و خوبه، بابای توئه؛

وقتی ..

وقتی .. ؛

خب بایدم خیلی بابایی باشی! نه؟

.

نمیتونم این حرفا رو به خودش بگم.اینجا نوشتم.به بهانه ی روز پدر.

مرد کوچک

چندسالی هست که با هم دعوا نکردیم،

مثلا بزرگ شدیم !

اگر من نبودم، تا حالا از بی برادری معتاد شده بود!

از کوچیکیامون تا الان هروقت میخواست شیطنت های پسرونه (به قول من شوخی خَرَکی !!) بکنه، من همراهی ش می کردم..

تا الانم بخاطر همین همراهی ها چندبار صدمه ی جسمی ِ شدید و خفیف دیدم!

گاهی فکر می کنم شوخ تر و جدی تر از «محمد» تو دنیا نیست!

وقتی داره شیطنت میکنه و سر به سر ملت میذاره، باورت نمیشه این همونیه که ساعتها بحثای جدی ِ سیاسی – اعتقادی – اجتماعی میکنه.

امروز تولدشه.

فک کنم هیچ تبریکی نمیتونست مث تبریک من به وجدش بیاره!

پیامک تبریکم این بود:

ما به خرداد پر از «فاجعه» عادت داریم!

تولدت مبارک!

.

اصولا عشق میکنه وقتی مث خودش باهاش رفتار میکنی!

_{اسپیکر رو روشن کنید لطفا!}

_{خیلی دوسش دارم.}