بی همگان

________

اگر کسانی باشند که بتوانند پیش از مرگ ببینند که آنچه قصد به انجام رساندنش را داشته اند تحقق یافته است، نامشان را به من بگویید تا من هم در شمار آن ها در آیم.

مائده های زمینی - آندره ژید

این کتاب آندره ژید را موقعی خواندم که می رفتم کتابخانه که مثلا برای کنکور درس بخوانم. که همه جور چیزی میخواندم جز درس! لامصّب به طرز وحشتناکی حالم را خوب می کرد. اصلا موقع خواندنش دنیای اطرافم را حس نمی کردم. حتی حس می کردم چند سانتی از کف زمین فاصله گرفتم.! یعنی در این حد! البته نمیدانم اگر الان هم بخوانمش همان حال و هوا سراغم می آید یا فقط اقتضای سن بوده و این حرف ها.. خیلی خوب یادم می آید که وقتی اینجایش را خواندم(همین دو خط اول پست)، رفته بودم توی فکر که چه آدم خوشبختی ست آندره ژید یا هرکسی که بتواند چنین حرفی بزند. بعد هی با خودم مرور میکردم آینده ام را که مثلا چه اتفاقی اگر بیفتد من هم میتوانم این دو خط را بگویم. یا اصلا آن اتفاق خواهد افتاد یا نه. حالا می بینی؟ در کمال آرامش، این دو خط را اول یکی از پست های وبلاگم نوشته ام! اصلا نه بخاطر اینکه اتفاق خاصی افتاده باشد(که افتاده است)، در مجموع میخواهم بگویم این روزها همه چیز همان طور است که باید. این روزها میتوانم مثل دخترهای لوس یک شاخه رز هلندی آن هم صورتی رنگ(!) بگیرم و بروم محل کار «او» و با یک لبخند تقدیمش کنم،بدون اینکه مثل قبل حالم از این تریپ ها بهم بخورد!! حتی لذت هم می برم!  خب همین یک حرکت یعنی کلی تحول در من که قبل از این روحیه ای کاملا پسرانه داشتم و یک بنده خدایی عاجزانه دوست داشت که من بتوانم مثل اغلب دخترها حداقل کمی «لوس» باشم! البته این ها یعنی نه اینکه الان لوس شدم و همچنان حالم از آدم های اینطوری بهم میخورد! اما خب تغییرات محسوسی در خودم مشاهده میکنم!! که جای بسی امیدواری دارد!

مطمئنا در هر شرایطی می شود روزگار بهتری را تصور کرد. اما حالا سزاوار می دانم که روزی هزار بار خدا را ببوسم برای این روزهای خوب و پر آرامش که هدیه ی خودش ست.

_{- عیدانه: حتی دوستانی هم که شکست عشقی خورده اند، می توانند شب ها ساعت 8، شبکه ی دو را نگاه کنند و به گور پدر هرچه عاشقی ست قهقهه بزنند!(دغدغه ی این را دارم که یک ستادی برای این شکست خورده های عشقی بنا کنم!)}