هو
-
اینکه یک جوانی در نزدیکی مان همیشه نسبت به مقوله ی «ازدواج» حالتی تهاجمی داشته و اصولا سبک زندگی اش طبق تجرد چیده شده، حالا بعد از مدتی نظرش تغییر کرده و ترغیب شده به ازدواج، و یکی از عوامل تجدید نظرش را ازدواج و زندگی من و همسرم می داند، برایم مایه ی دلخوشی ست. و اینکه باید بیش از پیش ممنون ِ خدا باشم.
هو
-
من شاید برعکس خیلی از آدم ها بعد از سفر هیچ حرفی برای گفتن ندارم تا چندوقت. خودم هیچوقت نفهمیدم چرا.
چیزی که الان توی ذهن خالی م هست، اینه که میدونم دلم زمستون میخواد و هوای سرد و پیاده روی های طولانی دوستانه. از وقتی اغلب رفت و آمد هام با ماشین شده، خیلی چیزا رو از دست دادم. مثلا دیدن مجید و ترازوی جلوی پاش توی پیاده رو. و از اینکه مدت هاست لای شلوغی آدم های پیاده وول نخوردم، غمگینم.
و صدالبته که این غمگینی ذره ای از وابستگی من به ماشین ِ عزیز ِ همیشه در دسترس ِ بابا کم نمیکنه! و همین، غم بیشتری روی دلم میذاره..
