در خلوتت به عاقبتم فکر کرده ای؟*

هو

ــــــــــــــــ

یادم نمی آید تا بحال اینقدر دلم پیشت بوده باشد..

اصلا کِی اینقدر بی دل بوده ام؟!

 

_{*یادت نره مواظب خودت باشی!}

دستکش مخملی روی دست چُدنی!!!

هو

________

اتفاق جالب و هیجان انگیزی ست که دوست مجازی ات را که تا قبل از این دنیا، هیچ ربطی به تو نداشته و صرفا این وبلاگ بازی ها باعث آشنایی تان بوده، از نزدیک هم ببینی. احیانا قبل از دیدنش برای خودت تصوراتی هم داشته ای. توی ذهنت برایش قد و قواره و چهره ساخته ای.

امروز یک دوست ِ اصفهانی مهمان ِ من و زهرا بود. خب من خیلی تصور خاصی نداشتم.نه از چهره اش نه از تیپ و طرز رفتار و این ها. ولی دیدنش تجربه ی خیلی جالبی بود. گرچه بار اولم نبود که دوستان ِ مجازی ام را می دیدم. که تقریبا تا بحال همه ی بچه های همشهری را دیدم از دور و نزدیک. اما خب کسی از شهر دیگر بیاید اینجا و ببینی اش، جور دیگری ست. مخصوصا که اصفهانی هم باشد، که ما کلا به اصفهانی جماعت ارادت خاصی داریم!

چندمین نفری بود که بعد از دیدن و آشنا شدن از راهی غیر از نت، می گفت که اصلا فکر نمی کردم اینطور باشی! فکر میکردم بزرگتر باشی! فکر میکردم خیلی مذهبی تر باشی! اصلا فکر میکرم یک شکل دیگری باشی!!و از این حرف ها...

خلاصه که تا اینجا چیزی که دستگیرم شده، اینست که من آدم بسیار دورویی هستم!!، که من ِ مجازی ام با حقیقی تفاوت دارد! کم کم دارد از خودم بدم می آید.! این در حالی ست که همیشه حس کردم که خودم بودم.نه بیشتر نه کمتر. این را زهرا هم تایید میکند. که خوب مرا می شناسد. گرچه یک زهرای دیگری که مرا خوب تر می شناسد، حرف بقیه را تایید می کند!!

_{حالا این ها که مهم نیست.مهم همین ست که این دیدار واقعا حالم را خوب کرد. البته دیدارهای دیگری هم هست که خوشحال ترم می کند!!!}

رنج نامه!

هو

________

همه، اعم از مسئولین بی مسئولیت و مردم ِ مسئول فقط تصور میکنند که از کف ِ جامعه خبر دارند. ولی باور کن هیچکس نمیدونه ما چی میخوایم. حتی خودمون!

تا ندونیم، هیچی عوض نمیشه.

مکاشفات!

هو

________

با فشار ِ 7 روی 6، توی تنهایی، می شود «سمنو» را به «عشق» ربط داد!

«بهمن» هوار شد روی سرم.. آرام باش دیگر!

هو

________

خیلی وقت بود برای خودم «بهمن» 90 را برنامه ریزی میکردم.منتظرش بودم. فکر میکردم اتفاق های مهم خواهد افتاد.تاثیرگذار. سرنوشت ساز. اما، حالا، درست شب ِ قبل از اولین روز ِ بهمن، یک دنیا اتفاق و حال و هوای ِ غیرمنتظره برایم پیش آمد. غافلگیر شدم.فکرش را هم نمی کردم. به خیلی ها گفتم؛ می دانند، از غافلگیر شدن متنفرم. یکی ش خود ِ خدا. ولی غافلگیرم کرد. گرچه الان می گوید؛ خودت باعثش شدی. راست می گوید خب.

شب قبل از اولین روز بهمن ِ 90 برف آمد. اما من در اتاق سیل زده شده بودم. انقدر، که حتی نتوانستم خودم را نجات دهم و به تماشای برف بروم. چندین و چند پیامک، با اشکال ِ مختلف برایم آمد و به دیدن و لذت بردن از برف دعوتم کرد. اما من ندیدم. همیشه باران را دوست تر داشتم. گرچه شوق ِ دیدن ِ سفیدی برف را نمی شود منکر شد.مخصوصا اگر برف ِ بهمن ماهی هم باشد. اما بارش ِ نفس گیر ِ داخل اتاق رخصتم نداد...

حالا بعد از چندین ساعت رفتم بیرون. که اثری از ذره ای برف نبود. هوا همان هوای دیروزی است و آسمان همان آسمان همیشگی. همه دارند زندگی شان را می گذرانند طبق روال معمول. هیچ چیز عوض نشده. توی هیچ روزنامه و رسانه ای هم از تلفات سیل ِ دیشب حرفی به میان نیامده...

مشکلاتِ آدم ها مشکلاتِ خودشان است!!!

هو

________

این درست که نباید به حرف های زیادی ِ آدم ها اهمیت داد.وگرنه سوارت می شوند.اما گاهی آدم دلش می سوزد برای این ذهن های بسته. اگر حرفی میزنم نه برای اینکه می توانم تغییری ایجاد کنم در طرز نگاه و فکر دیگران. فقط می گویم که ...نمیدانم.همین جوری میخواهم بگویم!

من از همین تریبون تاسف خودم رو برای اون دسته از آدما های خشک و بی تفاوتی که فکر میکنند باید عاشق کسی بود تا بتوان نگاهش کرد! یا بتوان توجه خرجش کرد یا باید حتما پیوند عاطفی قوی ای بین شان باشد تا در غمشان غصه خورد و با شادی شان خوشحال شد، اعلام می دارم!

غالب این آدم ها همان هایی هستند که ادعای انسان دوستی و این شعارهای خوشگل را هم دارند! اما توی آن مغز کوچک و ذهن بسته شان نمی گنجد که می شود یک نفر به تو ربطی نداشته باشد اما دلت برایش بتپد. نمی توانند بفهمند وقتی دلت خوش می شود از شادی کسی یا در غمش، غصه می خوری، لزوما عاشقش نیستی. که این از اصول و ابتداییاتِ(!) انسان بودن است.نه چیزی فراتر از این.

تا به حال هزار بار توی روابط اجتماعی و مجازی و دوستانه ام از این جنس برچسب ها خورده م..و با خودم می گویم من غلط میکنم دیگر از این دست روابط انسانی را در روابط کثیف و لجن بار ِ آدم های دنیا دخالت دهم.. اما دفعه ی بعد فراموش میکنم و همان آش و همان کاسه.

تمرین می کنم. هی با خودم تمرین می کنم این بی تفاوتی ِ غیر انسانی و غیر اسلامی ِ دلخواه ِ دنیا را.اینقدر تمرین میکنم تا بالاخره من هم بشوم یکی مثل این آدم ها.

- این نوشته شاید روزی روزگاری مخاطب خاص داشت. اما حالا شاید عام ترین مخاطب، متعلق به همین حرف ها باشد در این خراب آباد ِ دنیا.

_{خانوم «حسی که دارم»! از حرفتان نه خوشحال شدم نه ناراحت.فقط دوست دارم با یک دوست قدیمی دیداری تازه کنم اگر اجازه بدهید.}

دردهای پوستی کجا؟ درد دوستی کجا؟

هو

________

بعضی ها خیلی درد دارند. دردهای کاری و لاعلاج.. که آدم با دیدنش خجالت می کشد از دردهای خودش یادی کند حتی.

من روح ِ بزرگ و متعالی گوینده این حرف را نمی فهمم!؛

ای درد!

اگر تو نماینده ی خدایی که برای آزمایش ِ من قدم به زمین گذاشته ای، تو را می پرستم، تو را در آغوش می گیرم و هیچ گاه شِکوه نمی کنم.

_{"شهید مصطفی چمران"}

عاشق، مضطر است...

هو

________

باید عاشق بود تا جمکران را بهترین جای دنیا دانست.غیر عاشق را صفایی نیست در اینجا.

گویی که به یک سفر دور و دراز می روم.. از بس که دورم.

خدا شبیه نرگس است

هو

________

منزه است خالقی که او را در زمستان این شهر کاشته آن طور که باید باشد. و "مست" دقیق‌ترین واژه است برای من ِ رو به رویش. تا اقرار کنم که هر سال از آمدن بهار به خاطر بی نرگسی‌اش دلم گرفته.

خدایی که می‌گویند، باید حسی باشد شبیه نرگس...

«مَعَ»

سه دقـیقـه و سـی و سه ثـانیـه!*

هو

_______

صدای عطر تو

از صدای تمـام پرندگانی که گروهی میخواندند،

بلندتـر بـود!

_{«یک عاشقـانه ی آرام»}

بدبخت کسی ست که در عمرش از آن چهـارشنبه های نـاب نداشته است!

نه ما!، که حالا هر روزمان چهـارشنبه است.

_{*کاملا شخصی ست.}