بی همگان

هو

__

درست همین امروز که دست و دلم به وبلاگم می رفت و احساس میکردم کلی حرف دارم برای گفتن، هوای بارونی اردیبهشت طوریِ بعدازظهر طوری از خونه کشوند م بیرون که وقتی به خودم اومدم دیدم توی کافه مورد علاقه م نشستم. روبروی پنجره. و دلم غرق لذته از حضور توو جایی که همیشه بهم آرامش میداده. و توی این شهر یکی از معدود جاهاییه که دوسش دارم و همیشه حالمو خوب میکنه.

بعد از اون یه پیاده روی آروم سه ساعته توی خیابونا، انقدری برام خوب بود و ذهنمو خالی کرد که حالا هرچی فکر میکنم چیزی برای نوشتن پیدا نمی کنم.

راضی ام از زندگی ای که گاهی بهم این فرصتو میده که برای خودم وقت بذارم. ممنونم ازت خدا که توی شلوغیا خودمو گم نکردم هنوز.