بی همگان

 

امیدوارم همه تان امیدتان به خدا زیاد باشد. کسی که به خدا امید پیدا کند، خودش را کارمند خدا می داند. اصلا انگار خودش را با خدای خودش قوم و خویش می داند. مثل اینکه خدا کارها را در اختیارش گذاشته است. حتی به ادعا هم در می آید و یک وقت از لبش می پرد. می گوید: انگار خدا خیلی مرا دوست دارد، انگار من می توانم، انگار یک کارهایی از من بر می آید. هی انگار انگار می کند، آهسته آهسته حقیقت می شود. انگار انگارش، مال ادب است. چون نمی آید یکباره بگوید من پیغمبر (ص) شده ام، من امام شده ام . دریده نیست. می گوید انگار خدا مرا دوست دارد، او به من لطف دارد، انگار به من اذن می دهد، انگار دعایم مستجاب است، انگار دستم شفاست و مانند اینها. هی انگار، انگار، آهسته آهسته نزدیک می شود. چقدر حسن ظن به خدا خوب است!

 

 

حاج اسماعیل دولابی